توضیحات
در شاهنامه فردوسی، درفش کاویانی بهعنوان پرچمی باشکوه، آراسته به گوهرها و مرواریدهای گرانبها توصیف شده است. روبانهایی به رنگهای قرمز، زرد، آبی و بنفش از آن آویزان بودند و در مرکز آن، شکل یک ستاره (اختر) قرار داشت. بهسبب این ستاره، این پرچم به “اخترِ کاویان” نیز شناخته میشد، که پیوند نمادین آن با بخت و سرنوشت را برجسته میسازد.
فردوسی در داستان کاوه آهنگر، درفش کاویانی را چنین توصیف میکند:
چُن آن پوست بر نیزه بر دید کی
به نیکی یکی اَختَر افگند پی
بیاراست آنرا به دیبایِ روم
زِ گوهر برو پیکر و زَرّ بوم
بزد بر سرِ خویش چون گِرد ماه
یکی فالِ فرّخ، پی افگند شاه
فرو هِشت ازو سُرخ و زرد و بنفش
همی خواندْش، کاویانی دِرَفش
از آن پس هر آنکس که بگرفت گاه
به شاهی به سر برنهادی کلاه
بَران بیبها چرمِ آهنگران
برآویختی نوبنو گوهران
ز دیبایِ پرمایه و پرنیان
بَران گونه گشت اخترِ کاویان
که اندر شبِ تیره چون شید بود
جهان را ازو دل پُر اومید بود